ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΕΣΕΝΑ…

— Εξαντλείσαι.

— Όχι… είμαι καλά.

— Μη μου λες ψέματα. Το βλέπω στα μάτια σου, στις κινήσεις σου, στον τρόπο που περπατάς. Το νιώθω στην βαριά σου ανάσα, στο σβησμένο σου βλέμμα, στη φωνή σου που τρέμει. Εξαντλείσαι.

— Δεν έχω άλλη επιλογή. Πρέπει να τα κάνω όλα, να τα διαχειριστώ όλα, να σταθώ δυνατή.

— Δυνατή; Μπερδεύεις τη δύναμη με τη θυσία. Αυτό το βάρος σε λυγίζει, σε διαλύει από μέσα, σε σβήνει σιγά-σιγά, χωρίς θόρυβο.

— Δεν μπορώ να σταματήσω. Οι άνθρωποι εξαρτώνται από μένα. Αν σταματήσω, όλα θα καταρρεύσουν.

— Και εσύ; Αν εσύ είσαι αυτή που θα πέσει, ποιος θα σε σηκώσει;

— Δεν ξέρω… Δεν θέλω να γίνω βάρος για κανέναν.

— Δεν χρειάζεται να τα κουβαλάς όλα μόνη σου. Δεν είσαι βράχος — είσαι γυναίκα.

— Αλλά αν δεν το κάνω εγώ, ποιος θα το κάνει; Αν δεν είμαι εγώ δυνατή, τότε ποιος;

— Ποιος σου έμαθε ότι το να ζητάς βοήθεια είναι αδυναμία; Ποιος σε έκανε να πιστέψεις ότι το να είσαι εξαντλημένη είναι ένδειξη θάρρους;

— Έμαθα να αντέχω. Να σφίγγω τα δόντια. Να μη διαμαρτύρομαι.

— Και με τι τίμημα; Πόσο από το φως σου χάνεις; Πόσα από τα όνειρά σου θυσιάζεις;

— Δεν θέλω να απογοητεύσω κανέναν. Δεν θέλω να αποτύχω.

— Δεν αποτυγχάνεις αν ξεκουραστείς. Δεν αποτυγχάνεις αν αφήσεις κάτω ό,τι δεν σου ανήκει. Δεν αποτυγχάνεις όταν επιλέγεις να σώσεις τον εαυτό σου.

— Αλλά αν σταματήσω… αν τα αφήσω όλα… αν εγκαταλείψω αυτό το φορτίο… ποια θα είμαι τότε;

— Εσύ. Επιτέλους. Χωρίς μάσκες, χωρίς επιβεβλημένους ρόλους. Θα ξαναγίνεις η ελεύθερη γυναίκα, αυτή που χορεύει στη βροχή, που δεν προσπαθεί να ευχαριστήσει τους πάντες, που δεν χρειάζεται να ελέγχει τα πάντα για να είναι ήρεμη.

— Κι αν πέσω;

— Θα ξανασηκωθείς. Αλλά αυτή τη φορά πιο ελαφριά. Γιατί θα κουβαλάς μόνο ό,τι είναι πραγματικά δικό σου.

— Φοβάμαι μήπως απογοητεύσω. Μήπως χάσω ανθρώπους που δεν θα καταλάβουν.

— Τότε άφησέ τους να φύγουν. Όποιος δεν δέχεται την αλήθεια σου, δεν σε αγάπησε ποτέ πραγματικά.

— Κι αν χαθώ από τον ίδιο μου τον εαυτό;

— Μόνο αν χαθείς, μπορείς στ’ αλήθεια να ξαναβρείς τον εαυτό σου. Ολόκληρη. Άγρια. Ελεύθερη.

— Κι αν… δεν τα καταφέρω;

— Εγώ θα είμαι εκεί. Είμαι η φλόγα μέσα σου που αρνείται να σβήσει. Είμαι η ανάσα που σε σηκώνει. Είμαι η φωνή που σου ψιθυρίζει:

Είσαι πολύ πιο δυνατή απ’ όσο νομίζεις.

— Τότε… αφήνω τα πάντα. Αφήνω το βάρος. Αναπνέω.

— Επιτέλους. Με αγάπη και ευγνωμοσύνη. Είσαι ελεύθερη.

Αν ένιωσες ότι αυτό το κείμενο είσαι εσύ, σε παρακαλώ… μη χαθείς.

Δεν γεννήθηκες για να ζεις ραγισμένη. Γεννήθηκες για να λάμπεις.

Για να αγαπάς. Για να αναπνέεις χωρίς βάρος.

Άφησε κάτω το φορτίο. Έχεις το δικαίωμα να είσαι ευτυχισμένη.

Έχεις το δικαίωμα να είσαι ελεύθερη.

Ξεκουράσου. Αναπνεύσε.

Είσαι γυναίκα. Δεν είσαι φτιαγμένη για να ζεις σφιγμένη.

Είσαι φτιαγμένη για να ανθίζεις.

Με άπειρη αγάπη❤️